Mevrouw Frits en ik waren dit weekend naar de film Napoleon van regisseur Ridley Scott. Hij produceerde de film ook, samen met Joaquin Phoenix, die voor de hoofdrol van Napoleon Bonaparte ging. Op zich een goede film, dat historisch wel redelijk deugd.
Hoewel de relatie tussen de kleine keizer en keizerin Joséphine wel wat genuanceerder was dan in deze speelfilm.
Nog zo'n merkwaardig detail is de taal in de film. Alle personages spreken Engels. Als Fransen iets niét doen, is het een woord buiten de grens spreken. Laat staan Engels, want Fransen hebben het niet zo op die 'eilanders'. Waarom zou Napoleon vloeiend Engels spreken? En die tsaar Alexander, alsof die zoveel Engels sprak. Maar in deze film keuvelen de kleine keizer en de jonge tsaar gezellig in het Engels.
Enfin.
Joaquin Phoenix speelde trouwens in de film Walk the Line uit 2005 de hoofdrol van Johnny Cash. Die grote vriend van Bob Dylan.
Over Dylan gesproken.
Ik zat met mijn hoofd bij Like A Rolling Stone. Vanwege dat laatste couplet:
You used to be so amused
At Napoleon in rags and the language that he used
Napoleon in zijn vodden. En de taal die hij bezigde. Ook al zo'n rollende steen, eenzaam, niet naar huis koersend. En nu ben je zelf zo'n vod als Napoleon, prinses.
En ik moest denken aan Martin Bril. In april 2008 publiceerde hij het boek De Kleine Keizer, Verslag van een passie. Het zijn gebundelde verhalen die hij voor de Vlaamse krant De Morgen schreef; een jaar later ontving hij er de Bob den Uyl-prijs voor, vlak voor zijn overlijden.
Napoleon was een passie voor Bril. Net als Bob Dylan, je weet wel, de man van Like A Rolling Stone, waarin ene Napoleon figureert in vodden en met dat malle taalgebruik.
Kortom, het was een mooi bezoek aan de plaatselijke bioscoop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten