Het album New Morning is vandaag vijftig jaar geworden. Bij het vorige lustrum schreef ik al een blog over de jubilaris. Over de verhouding met Self Portrait, het dubbelalbum dat kort daarvoor was verschenen. Over de moeizame verhouding met pers en publiek. Dat soort dingen.
Vijftig jaar alweer. Het was niet eens Dylan's eerste album. Als New Morning al Abraham ziet, hoe lang is Dylan dan al niet als muzikant actief? Je weet het wel, maar je realiseert het je weer bij dit soort feiten. Dat de man al meerdere levens lang mee gaat.
Dat is mooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten