Afgelopen weekend was het precies honderd jaar geleden dat het James Robinson Circus in Duluth arriveerde. De vader van Bob Dylan, Abram 'Abe' Zimmerman, was 8 jaar toen twee plaatselijke teenagers beweerden de volgende morgen aangerand te zijn door zes zwarte circusmensen, die door de politie werden gearresteerd. Er is, zelfs niet door de dokter die de teenagers onderzocht, ooit enig bewijs geleverd voor de aanranding. Toch overviel een menigte van meer dan 5000 mensen de gevangenis. Drie mannen werden meegenomen en gelynched.
Er verscheen een ansichtkaart waarop een trotse menigte te zien is met de drie gehangenen. Dylan verwijst hier naar in de openingsverzen van Desolation Row, een nummer van elf minuten dat als afsluiter dient voor zijn album Highway 61 Revisited.
Ik heb het nummer twee keer live gehoord. De eerste keer was in de Heineken Music Hall in 2003, het jaar dat de stad Duluth haar verantwoordelijkheid erkent. Op diezelfde straathoek staat nu een flink, rijzig monument, sober en schuldbewust. AN EVENT HAS HAPPENED, UPON WHICH IT IS DIFFICULT TO SPEAK AND IMPOSSIBLE TO REMAIN SILENT, staat met grote letters erboven, eronder drie manshoge reliëfs van de slachtoffers Elmer Jackson, Elias Clayton en Isaac McGhie, een korte beschrijving van de gruwelgebeurtenis en stemmige citaten van mannen als Elie Wiesel, Martin Luther King en Albert Einstein.
De tweede keer was veertien jaar later, in dezelfde zaal dat inmiddels was omgedoopt tot AFAS Live. Dat concert bezocht ik met mijn goede vriend Wietse. Het was dat nummer dat hij me met een omhoog gestoken duim toelachte.
Wietse genoot.
Ik ook.
Dylan ook, waarschijnlijk. Ondanks de verwijzing naar een gruwelijke gebeurtenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten