De cd-box Trouble No More draait. Dat is niet zonder reden. Gisteren was namelijk de elpee Slow Train Coming jarig. Het album is veertig jaar geworden. Een goede gelegenheid om maar weer eens materiaal uit de zogenoemde Jesus Years uit de kast te halen. Dat had heel goed de jubilerende plaat zelf kunnen zijn.
Dire Straits-gitarist Mark Knopfler is duidelijk hoorbaar in de begeleidingsband, Jerry Wexler verzorgde de productie. Het titelnummer van dit album kreeg een Grammy. Hoewel het zijn eerste gospelalbum is, gaan er meer exemplaren over de toonbank dan van Blonde On Blonde en Blood On The Tracks: het levert Dylan een derde plek op in de albumhitlijsten in Amerika, en een tweede plek in Engeland.
Het nummer Precious Angel is een van mijn favoriete Dylan-gospels. Man Gave Names To All The Animals een van de leukste songs uit het oeuvre van de zanger. En Gotta Serve Somebody hoorde ik anderhalve maand geleden voor het eerst zelf tijdens een show van de tekstschrijver.
Trouble No More draait, omdat die gospelperiode meer is dan alleen Slow Train Coming. Die Jezus-jaren vormden een korte maar hevige periode. Althans, als het om expliciete nummers gaat. Nadat Dylan niet meer kerkte bij de Vineyard-gemeenschap, waar hij lid van was, werden zijn teksten minder uitdrukkelijk - en daardoor misschien ook wel beter.
Als dat mogelijk is, want wijlen Leonard Cohen heeft zich ooit eens laten ontvallen, dat de beste Dylan-lyrics zijn christelijke teksten waren.
Maar ik zal niet meer twijfelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten