Amerikaanse spotvogel

Van 29 tot 31 augustus 1969 werd in de Engelse stad Wootton op het eiland Isle of Wight werd een festival gehouden. Bob Dylan trad die laatste dag op tijdens dit festival. Dat was bijzonder: bij het Woodstock-festival, twee weken eerder, was Dylan de grote afwezige. In Engeland was hij wél aanwezig.

Nadat Dylan in 1966 van zijn Triumph 500 donderde, gaf hem dat een alibi om alle resterende optredens van die tournee af te gelasten en zich als huisvader terug te trekken. Concerten werden niet meer gegeven. Het moest wel heel gek lopen wilde de bard weer de bühne op komen. In Isle of Wight liep het gek.

Engeland, dus. Het eigenzinnige land. In mei 1966 trad Dylan met - toen nog - The Hawks op in de Free Trade Hall in Manchester, waar hij na de pauze werd uitgescholden voor Judas. Ruim drie jaar later maakte Dylan, met dezelfde begeleidingsband, opnieuw de tocht over de grote plas om een eenmalig optreden te geven.

Dylan speelde 17 nummers, deels bijgestaan door The Band, de Canadees-Amerikaanse begeleidingsband die eerder The Hawks heette, maar nu op eigen benen stond. De speellijst was als volgt:

She Belongs to Me

I Threw It All Away

Maggie's Farm

Wild Mountain Thyme

It Ain't Me, Babe

To Ramona

Mr. Tambourine Man

I Dreamed I Saw St. Augustine

Lay, Lady, Lay

Highway 61 Revisited

One Too Many Mornings

I Pity the Poor Immigrant

Like a Rolling Stone

I'll Be Your Baby Tonight

The Mighty Quinn (Quinn the Eskimo)

Minstrel Boy

Rainy Day Women #12 & 35

Het optreden werd opgenomen. Natuurlijk. Bootlegs waren toen ook al een bekend fenomeen. Maar ook de platenmaatschappij had een taperecorder aan staan. De nummers Like a Rolling Stone, The Mighty Quinn (Quinn the Eskimo), Minstrel Boy en She Belongs to Me verschenen op het dubbel-album Self Portrait uit 1970.

De bootleggers lieten het optreden op de zwarte schijf verschijnen. Bij het ondergrondse platenlabel Hollow Horn kwam het concert op de markt onder de titel Mighty Mockingbird, een term uit het liedje Minstrel Boy, een song dat Dylan twee jaar eerder al in de kelder van Pink Bing met The Band had opgenomen.

Hollow Horn heeft voor de gelegenheid ook de persconferentie op plaat gezet, de ontmoeting tussen Dylan en de journalistiek in het Halland Hotel van 27 augustus 1969.

Ook het optreden van The Band kwam op de zwarte muziekmarkt terecht, onder de titel Isle of Wight Festival 1969. Hier zijn Japanners voor verantwoordelijk. Via deze weg weten we (een deel van?) de setlist:

We Can Talk

Long Black Veil

To Kingdom Come

Ain't No More Cane

Don't Ya Tell Henry

Chest Fever

I Shall Be Released

The Weight

Loving You Is Sweeter Than Ever

In 2013 verscheen het optreden van Bob Dylan officieel in het omvangrijke oeuvre van de dichter. Het optreden was als bijlage gestopt bij Another Self Portrait, aflevering 10 uit The Bootleg Series. Een extraatje, net als de geremasterde versie van Self Portrait.

Leuk is het zeker. Zo komen we dicht bij het geheim van de Amerikaanse spotvogel, de Mighty Mockingbird.