Vandaag zal het de laatste dag zijn van de tweede hittegolf van deze zomer. De spreekwoordelijke mussen vallen van het dak, het is van belang om een dag als vandaag rustig aan te doen. Een boek lezen, een glas water in de buurt en goede muziek op de achtergrond.
Kortom: een goede dag om de box the 1966 Live Recordings uit de kast te trekken. In dit 36 cd's tellende kroniek volgen we Dylan op de voet, terwijl hij de wereld overtrekt. Tijdens deze 1966 World Tour wordt hij bijgestaan door The Hawks, de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. De individuele leden van deze band waren ook al betrokken bij de zogenoemde elektrische albums van Dylan.
Deze wereldwijde concertreeks is ook op film vastgelegd door drummer Mickey Jones - die verving Levon Helm van The Hawks, die het boegeroep van het publiek niet meer kon verdragen. Want dat is wat die tournee van Dylan en The Hawks zo heet maakte: the booing.
Bob Dylan was jong, hij vierde tijdens deze optredens zijn 25e verjaardag. Je zou het bijna vergeten dat hij toen nog maar zo jong was, en tegelijk zo controversieel. Opgegroeid in de folk-wereld, waarin protest aan de orde van de dag was, maakte hij met The Times They Are a-Changin' en Another Side Of Bob Dylan al platen over persoonlijke zaken.
Met Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde, drie albums in nog geen anderhalf jaar tijd, maakte de bard duidelijk dat folkmuziek prima elektrisch kon zijn en over meer onderwerpen dan protest en burgerrechten. De preciezen onder de folkies dachten daar anders over. Zij lieten hun ongenoegen duidelijk merken.
Die wrevel was merkbaar tijdens die 1966 Live Recordings. Naarmate de avonden vorderden, lieten de concertbezoekers merken dat het gedeelte voor de pauze, met Dylan op gitaar en mondharmonica, hen beter kon bekoren dan de nummers van na de pauze, waarbij de minstreel, zich in de rug gesteund voelde door De Band.
Tot een heftige confrontatie kwam het in Manchester, toen Dylan daar 17 mei 1966 een optreden verzorgde. In het elektrische gedeelte van na de pauze saboteert het publiek het stemmen van de instrumenten. Voorafgaand aan afsluiter Like A Rolling Stone roept iemand uit het publiek "Judas" naar de zanger - verrader, iemand die zijn ziel heeft verkocht aan de duivel voor het grote geld.
Dylan antwoordt gevat: "I don't believe you, You're a liar." Hij draait zich om naar de muzikanten met de opdracht: "play it fuckin' loud", waarna Jones een harde klap geeft op zijn drumstel.
Like A Rolling Stone kan beginnen.
Een warme zomer, een warm voorjaar van 1966. Dat is al voldoende reden om te struinen door de zesendertig schijven van deze tournee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten