Bob Dylan lijkt bezig met een zoveelste revival. De documentaire die vorige maand op Netflix verscheen, leverde weer de nodige aandacht op voor de zanger. En voor een van zijn meest creatieve periodes uit zijn leven. Ook bij mijn collega's van de krant is Dylan een terugkerend onderwerp van gesprek.
Ik had het al eerder over de columnist, die de maskers van Dylan besprak. En ik was met een andere (weekblad-)collega naar het concert in Hamburg. De chef van de Leeuwarder Courant is tijdens zijn vakantie met zijn zoon naar het optreden van Neil Young en Dylan in Hyde Park geweest.
Deze collega vond het optreden van Dylan maar zozo. "Je hoorde pas bij het refrein om welk nummer het ging," was een klacht die hij ventileerde. Dylan haalde de hoge tonen niet meer. Maar ja, het is wel een fenomeen, hè.
De collega met wie ik naar Hamburg ben geweest, koopt geen cd's meer. Hij luistert alles via Spotify of zet een album op zijn iTunes en luistert op die manier. Voor zolang het duurt, want hij gaat soms na tien seconden door naar het volgende nummer. "Dan heb ik het wel gehoord, dan weet ik wel hoe het ongeveer gaat," zegt hij ter argumentatie van zijn zap-modus.
Over de box over The Rolling Thunder Revue zegt deze Hamburg-collega dat hij soms zat wordt "van alweer When I Paint My Masterpiece", terwijl hij bij Isis hoort hoe dit nummer zich ontwikkelt gedurende de opnames.
Dezelfde kritiek kun je hebben op The 1966 Live Recordings, de box met 36 schijfjes met opnames van de optredens tijdens de zogenaamde elektrische tournee. De shows kenden toen een vrijwel ongewijzigde setlist, waardoor je veel van hetzelfde hoort.
Toch is het bij zo'n bulk aan muziek niet zozeer de uitvoering van de nummers dat het 'm doet. Hoewel het wel leuk is om het allemaal te horen. Maar het belang van deze live-opnames is vooral het verslag leggen van de tours.
Een kroniek, het weergeven van wat gebeurt. De ontwikkeling van bepaalde arrangementen. Het ontvangst door het publiek. En in geval van de 1966-tour de groeiende weerstand van de folkies van de oude stempel tegen het feit dat Bob Dylan een deel van zijn muziek met een elektrische gitaar en een begeleidingsband de wereld in slingerde.
In de Angelsaksische journalistieke wereld hebben sommige kranten het woord Chronicles in hun naam. Hetzelfde woord dat Dylan gebruikt voor zijn autobiografie. En hetzelfde woord dat past op deze boxen met (live-)muziek. Het is namelijk een kroniek, een weergave van datgene wat zich voor je oog en oor afspeelt.
Een revival lijkt gaande onder nieuwe oude Dylan-fans. Maar de boxen en de docu laten zien dat Dylan nooit is weggeweest. Kijk en luister maar naar deze verslagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten