Aan mijn verzameling van
Bob Dylan-albums is een nieuw exemplaar toegevoegd. Niet een nieuwe
plaat met eigen songs, maar een heus White Album. Het is niet de
witte The Beatles van The Beatles, een verslag van een band in
ontbinding. Maar een échte witte plaat.
Bert van de Kamp,
voormalig muziekredacteur, schrijft in zijn onderhoudende boekje
ABCDylan uit 2011 het volgende: “Witte Platen Van witte
labels en witte hoezen voorziene, illegale uitgaven met (live)werk
van bekende artiesten, van wie er aan het einde van de jaren zestig
een hele reeks verschenen. Fans van Dylan vielen in dit opzicht ook
in de prijzen (zie Little White Wonder, Great White Wonder, Stealin'
en Daddy Rolling Stone). Later verschenen ze ook op cd en wezen nog
slechts 'bootlegs' genoemd. Dylan en zijn management probeerden de
bootleggers met de zogenaamde Bootleg Series de pas af te snijden.”
Een bootleg dus, genoemd
naar de manier van smokkelen van het betreffende materiaal: via de
laarzen, de boots. Zo ook mijn nieuwe Dylan-plaat dus. (Don't) Look
Back heet mijn 3lp, een verwijzing naar de docufilm van D.A.
Pennebaker uit 1967. Een verwijzing, want de film heet Dont Look
Back, zonder apostrof en zonder de haken. Maar dat is voor een goede
verstaander van ondergeschikt belang.
De drie zwarte schijven
zitten in een doorzichtig folie. Op de hoes staat een korzelige foto
van Dylan tijdens zijn optreden van het festival Isle of Wight in
1969. Aan de linkerkant van de hoes staat de tracklist, bovenaan in
het midden enkel de naam DYLAN. Wat die tracklist betreft, het heeft
een aantal foutjes. Zo is Percy's Song veranderd in Turn, Turn en is
het anti-McCarthy-nummer over John Birch veranderd in John Birtch
Society Blues – in plaats van Talkin' John Birch Paranoid Blues.
Maar dat zijn details.
Onderzoek via internet
wijst uit dat het een album is uit 1971 en geperst bij het label is
SODS Great Sound. De box zou eveneens het 1966-interview van Dylan in
de Playboy moeten hebben, maar dat interview ontbreekt in mijn
exemplaar. Je kunt niet alles hebben.
Sommige edities van deze
bootleg hebben een andere foto, namelijk die van Greatest hits volume
II. Die uitgave, eventueel met het interview bijgevoegd, dat is nog
iets voor een andere keer om op te zoeken. Vooralsnog ben ik in mijn
nopjes: een mooie box, een mooi item voor in mijn collectie.
Dit blog staat ook op
FritsTromp.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten