Ik was weer in Groningen,
de stad waar ik positieve herinneringen aan heb. Het was op de
stadsredactie van het Dagblad van het Noorden, waar ik drie mooie
maanden heb beleefd. Maar het is ook de stad waar ik veel met Dylan
te maken heb gekregen. Ik heb Dylan zelf nooit in deze stad zien
optreden, evenmin zag ik hem in café ’t Zielhoes in
Noordpolderzijl.
Maar dit is wat ik met
Bob Dylan in Groningen heb.
Mijn eerste CCC-concert
maakte ik mee in de kleine zaal van De Oosterpoort. De folk-mannen
begonnen de avond met Forever Young. Mooi, maar niet het hoogtepunt.
Dat summum kwam later, toen Ernst Jansz vertelde dat hij een nummer
bij zijn collega's erdoor had gedrukt. Een resultaat uit een
vertaalproces, dat een theaterseizoen later op Jansz' persoonlijke
titel langs de theaters zou gaan. Dat vertaalde nummer was Red River
Shore, in het Nederlands Meisje Van De Rode Rivier.
In het Groninger Museum
tegenover het station, sprak ik Siep Schoenmaker, een van de
organisatoren van het NoordNederlandsDYLANfestivaL. Dit festival vond
plaats in de nazomer van 2011, ter gelegenheid van Dylan's 70e
verjaardag. In de stad Groningen vierde ik in mei 2011 met een
handvol artiesten en Dylan-fans eveneens die 70e verjaardag. In Pathé
zag ik in 2008 de uitstekende biopic I'm Not There van Todd Haynes.
Groningen is de stad waar
Martin Bril een blauwe maandag Filosofie studeerde en zijn
journalistiek-literaire carrière begon bij het linkse studentenblad
Nait Soez’n – later zou hij vaak en veel schrijven over onze
gezamenlijke man in de verte.
Dat dus over Groningen,
waar niets boven gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten