woensdag 2 maart 2016

Blind Willie-avond

Eens per maand komen wij bij elkaar. Wij, dat is het Dylan-genootschap “Lo and behold!”, bestaande uit het driemanschap van Wobbe, Taeke en ondergetekende. Onze avonden kennen een vast patroon: we starten met een gezamenlijke maaltijd, waarna we onze gesprekken voortzetten in de voorkamer. Onze conversatie gaan over wat ons bezig houdt, maar vooral gaan ons onderhoud over Dylan. Wat dan het sub-onderwerp is, wordt bij elke samenkomst voor de volgende keer bepaald.
Afgelopen week spraken we over het nummer Blind Willie McTell. Dit nummer staat op de cd-box The Bootleg Series vol. 1-3 uit 1991. Een schitterend nummer, waarbij je je terecht afvraagt hoe het toch kon gebeuren dat 'Blind Willie' werd afgekeurd om op het reguliere studioalbum Infidels (1983) te verschijnen. Volgens de maestro zelf zou het om een demo-versie gaan, en dus per definitie ongeschikt voor een gewone release.
Een demo-versie dus. Deze opmerking zou best nog wel eens waar kunnen zijn, maar daar heeft The Band alles mee te maken. Dat voor straks. Nog voordat The Bootleg Series verscheen, was 'Willie' al te vinden op een echte bootleg, een zogenaamde witte plaat. Het gaat om de bootleg Last Infidels Outtakes uit 1987. Mijn versie verscheen op het label Icecream Records en is 'Made in Israel'. De hoes doet denken aan de alternatieve hoes van Saved.
Twee versies van 'Willie' staan op Last Infidels Outtakes, een 'elektrische' versie en de bekende akoestische uitvoering. Aan de kwaliteit van het geluid is duidelijk hoorbaar dat het hierbij om een bootleg gaat, want zeker de akoestische vertolking is lang niet zo scherp als de officiële uitgave.
Na het beluisteren van deze twee versies van 'Willie', luisterden we naar de andere versies. Daarbij was de eerste de live-uitvoering van Dylan in 2002, mijn eerste Dylan-concert. Locatie was Ahoy, Rotterdam. De begeleidingsband bestond toentertijd uit Larry Campbell, Charlie Sexton, Jim Keltner en Tony Garnier. Een meeslepende vertolking.
Drie jaar later volgde opnieuw een live-versie van dit lied, eveneens in de Rotterdamse concertzaal. De begeleidingsband bestond toen uit Stu Kimball, Denny Freeman, Donnie Herron, George Recile en Tony Garnier. Uitvoering meer als een wals. Met een ongewijzigde begeleidingsband volgde in 2011 de -voorlopig- laatste Willie-uitvoering in Nederland, opnieuw in Ahoy. Deze versie is een 'howling wolf'-uitvoering. Dit was het concert dat deel uitmaakte van de double-bill met Mark Knopfler; na de pauze blafte Dylan zijn muzikale compagnon van het podium af.
Live werd 'Willie' pas een aantal jaar na 1991 gespeeld. “Ik begon die song live te spelen omdat ik het The Band had horen doen,” zegt Dylan in een interview met Jonathan Lethem (Atlas: nieuwe literaire non-fictie, Uitgeverij Atlas Amsterdam-Antwerpen, 2006, pagina 26). “Vermoedelijk was het een demo waardoor musici waarschijnlijk kunnen horen hoe de song ging. Hij werd nooit volledig uitgewerkt, ik ben er nooit aan toegekomen om hem af te maken. Er kan geen enkele andere reden geweest zijn om hem weg te laten van het album. Het is net zoiets als een schilderij van Manet meenemen, of van Picasso: je gaat naar zijn huis en kijkt naar een half voltooid schilderij en grist het weg en verkoopt het aan de mensen die “Picassofans” zijn. De enige fans die ik bij mijn weten heb, zijn de mensen naar wie ik avond aan avond kijk als ik speel.”
Waarvan akte.
The Band dus. De mannen namen voor hun eerste comeback-album Jericho (1993) hun eigen versie van 'Willie' op. Deze versie geldt dus als basis voor Dylan's live-uitvoeringen van dit lied. Maar de uitvoering van The Band ligt ook ten grondslag aan de uitvoering door De Dijk met Henk Hofstede. In 1997 namen deze muzikanten dit nummer ook op; deze versie verscheen als b-kant van Stampvol Café en later als b-kant van Ga In Mijn Schoenen Staan (2002).
Blind Willie McTell. Dan heb ik het nog niet eens gehad over de (mogelijke) betekenis van dit lied. Misschien komt dat nog. Als ik een interpretatie voor handen heb.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten