Dylan's vijfde elpee Bringing It All Back Home is jarig. Vijftig jaar is de langspeelplaat geworden. Een
plaat met twee kanten en twee gezichten. Kant A is elektrisch, kant B
is akoestisch. Beide kanten vormen dezelfde folkmuziek.
Folkrock, noemen we dat. The Byrds zijn
er groot mee geworden, bijvoorbeeld. Terwijl het bij Dylan vandaan
komt, dus. Het doet me denken aan de Never Ending Introduction. Vanaf
2002 tot ongeveer 2009 werd Dylan geïntroduceerd met een citaat uit
een interview.
Dat interview heb ik nog niet kunnen
achterhalen, dat citaat wel: “Ladies and gentlemen, please welcome
the poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the
60s counterculture. The guy who forced folk into bed with rock. Who
donned makeup in the 70s and disappeared into a haze of substance
abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been
by the end of the '80s, and who suddenly shifted gears releasing some
of the strongest music of his career beginning in the late '90s.
Ladies and gentlemen — Columbia recording artist Bob Dylan!”
En dan gaat het me om de zin: The guy
who forced folk into bed with rock. Folk in bed met rock. Zo is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten