zaterdag 3 januari 2015

Aantekeningen #14: Hoop. Troost

Het nieuwe jaar is inmiddels drie dagen oud. Jaarplanningen zijn zo goed als rond. Nieuwjaarsrecepties zijn gaande. En de verwachtingen voor het komende jaar zijn min of meer bekend. Wat betreft Dylan in dit nieuwe jaar, kunnen we eindelijk rekenen op Shadows In the Night. Verder verwacht ik dat de bard nog een keer Nederland aan doet. Maar verder – het is echt wachten op wat ons stervelingen wordt toegeworpen.
Maar stel dat je in je toespraak aan het begin van 2015 iets van Bob Dylan wilt citeren? Het is de vraag of je zoiets zou moeten willen; aan de andere kant: waarom niet? Dylan is immers één van de grootste Engelstalige dichters/schrijvers sinds Shakespeare. Dus een citaat kan geen kwaad.
Enfin.
Stel dat je dus iets van Dylan wilt citeren? Wat citeer je dan? Citeer je een heel couplet? Citeer je alleen een zin, een titel? The times, they are a-changin', omdat je nooit verder bent gekomen en Dylan -net als de kerk- herinnert als iets van vroeger? I used to care, but Things Have Changed, omdat je daar ook gewoon een Oscar voor kunt krijgen? When He returns, omdat Jezus anno domini 2015 nog wel eens zou kunnen terugkeren?
Gaat er hoop uit Dylans teksten? Spreekt Dylan van troost? Wat zijn zinnen of teksten waar we in donkere dagen ons aan vast kunnen klampen? Ik herken wel zeker iets van troost bij Dylan, maar dan vooral bij muziek waar ik een christelijk thema in zie. Met name bij Ain't Talkin', het verhaal van Pesach/Pasen in de meest brede zin des woords. Een lied in mineur, maar de laatste maat in majeur.
Maar Dylan is volgens mij niet van de hoop. Hij heeft iets calvinistisch: gewoon hard aan het werk. Je hebt de opdracht om in deze wereld je talenten in te zetten om er iets van te maken. Maar verwacht niet dat het van jou afhangt. Sterker nog, verwacht maar helemaal niks. Maar doe wat je moet doen.
Zoiets.
Wie Bob Dylan wel als brenger van hoop ziet, mag zich uiteraard bij me melden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten