Gisteren was het de vijfde zondag van de veertigdagentijd. De periode voorafgaand aan Pasen, waarin christenen zich bezinnen. En luxeproducten als vlees laten staan. Tijd voor inkeer en reflectie.
Ain't Talkin' is al gedraaid. Ik vermoed dat Dylan dit nummer schreef voor The Passion Of The Christ, de film van Mel Gibson uit 2004.
In dit lied van Dylan komt ook een mystieke tuin naar voren. Voor Bijbelliefhebbers is het geen grote sprong van de tuin van Jozef van Arimatea, waar Jezus Christus lag begraven, naar de Hof van Eden. De poorten van Eden, the gates of Eden, ik moest hier aan denken bij het lezen van een ander verhaal.
Ook wel een mooi lied, overigens. And there are no sins inside the Gates of Eden, zo is dat.
Wim de Bie is overleden. Samen met Kees van Kooten vormde hij jarenlang een duo op radio en televisie. Ze vernieuwden het Nederlands met woorden en begrippen als 'regelneef', 'doemdenken', 'mozes kriebel' en 'op hun pik getrapt'.
Of er een link bestaat tussen Wim en Bob? Geen idee. Of het moeten woordkunstenaars zijn. Of zijn geweest. Voor wie met taal intensief bezig is, zijn sensitivityreaders een gruwel.
Vandaag werd bekend dat ook in het werk van Agatha Christie woorden zijn aangepast, omdat die woorden nog wel eens aanstootgevend zouden kunnen zijn. Voor wie? Welke tere zieltjes zijn op hun pik getrapt door heldere taal?
Ook het oeuvre van Roald Dahl moest hier aan geloven. Het is wachten op het moment dat Dylan's teksten worden gekeurd door die sensitivityreaders. Ik hoop het niet. Want dan verliest taal haar waarde.
Het leven is ruw. En rauw, soms. Dat merken we onder meer in deze Lijdenstijd. Een goede gelegenheid om Ain't Talkin' uit de boxen te laten schallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten