“I liked Street-Legal a whole lot. I did that in the seventies.”
Street-Legal, het album dat al sinds zijn verschijning in 1978 problemen geeft. Gezaghebbend criticus Greil Marcus maakt gehakt ervan. Dode lucht noemt hij het, de zang gemaakt, vals en zelfvoldaan, de liedjes slecht. De meeste Amerikaanse recensenten zijn het met hem eens, en het album verkoopt matig, ook naar Dylan maatstaven. In Europa is men een stuk positiever. De plaat krijgt juichende kritieken, tot overenthousiast aan toe: "Zijn beste album sinds John Wesley Harding," schrijft Melody Maker bijvoorbeeld, en hier bereikt Street-Legal de top van de hitlijsten.
Over één ding is iedereen het echter eens: de geluidskwaliteit is belabberd. Dof, rommelig, onafgewerkt. De meester zelf is er ook niet al te trots op en verontschuldigt zich met tijd en stress. In 1999 verschijnt een opgepoetste, geremasterde heruitgave van Street-Legal, en die neemt een aantal van de ergste tekortkomingen weg - ja, er wordt wel een gordijn opengetrokken.
In Street-Legal. Bob Dylans ruwe diamant uit 1978, belijdt Dylan-auteur Jochen Markhorst zijn diepe liefde voor het album, toont de rijkdom van de teksten, verkent de achtergronden en onderliggende lagen, en belicht ook de zaken om de negen albumnummers heen; de outtakes en Dylans eigenaardige, vruchtbare samenwerking met achtergrondzangeres Helena Springs.
Bron: Amazon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten