Emma Swift is een Australische singer-songwriter en woont in Nashville (Tennessee). Opmerkelijk genoeg is haar debuutalbum een plaat vol met covers. Op Blonde On The Tracks zijn nummers van Bob Dylan te horen. Uit het hele oeuvre, dus niet alleen van Blonde On Blonde of Blood On The Tracks, de twee albums waar de titel naar verwijst.
I Contain Multitudes, afkomstig van Dylan's jongste cd Rough And Rowdy Ways, is toegevoegd aan Swifts hommage. Maar ook Queen Jane Approximately en Going Going Gone, om maar eens twee andere titels te noemen. Ook waagt ze zich aan bijvoorbeeld Sad Eyed Lady Of The Lowlands en You're A Big Girl Now.
Emma Swift laat de teksten voor zichzelf spreken en past ze niet aan naar haar eigen geslacht. The Man In Me blijft de man binnenin. En I'm A Man Of Contradictions uit 'Multitudes' blijft de man vol tegenstrijdigheden.
Mooi. Dat is recht doen aan de poëzie van de Nobelprijswinnaar uit 2016.
In het Nederlands Dagblad staat dit weekend een column van Reina Wiskerke met -in de papieren krant- de titel Deurknop. Gelijk moet ik denken aan Desolation Row, (About the time the doorknob broke).
En ik hoorde over rellen in Missouri en ik probeer de hemel in te komen: When I was in Missouri / They would not let me be / I had to leave there in a hurry / I only saw what they let me see.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten