Independence Day

We carried you in our arms / On Independence Day. Met deze woorden begint het nummer Tears Of Rage uit 1967. Dit nummer is geschreven door Bob Dylan en Richard Manuel en verscheen voor het eerst op Music From Big Pink, het debuutalbum van The Band. Vandaag is het de Amerikaanse Onafhankelijkheidsdag en dat geeft mij een goede reden om Tears Of Rage weer te draaien.

Het zegt iets over mijn passie. Veel van wat in mijn leven passeert, link ik aan Bob Dylan. Een nationale feestdag aan de andere kant van de oceaan is de openingszin van een Dylan-song. Hij is de man die mijn leven van taal en teken voorziet. Dylan geldt als uitgangspunt en contrapunt. Dat geldt in vrijwel alles. Bij veel gebeurtenissen zingt een zin van Dylan door m'n hoofd. Een vertaling, een zin, een melodie. En rondom kerkdiensten, vooral die diensten met meer dan 1 Opwekkingslied: thuis eerst maar een Dylan-song draaien. Omdat Dylan het leven, ook het gelovige leven, niet mooier of gladder voorstelt dan veel evangelische vakbroeders.

Sinds jaar en dag onderhoud ik een weblog over Bob Dylan: Een Ander Zelfportret. De titel verwijst naar aflevering 10 uit The Bootleg Series, Another Self Portrait. Dit album verscheen in oktober 2013, in dezelfde tijd dat Bob Dylan een Europese tournee verzorgde en twee maal in Nederland optrad.

Ik schrijf niet elke dag over Dylan, maar wel zeer regelmatig. Bijna elke dag draai ik iets van Dylan. De aforismen en spreuken van Dylan zitten overal in mijn hoofd verspreid. Er gaat werkelijk geen dag voorbij dat ik geen Dylan-citaat voorbij heb gedacht. Zo is mijn muzikale en tekstuele voorkeur – ook tekstueel: vorig jaar kreeg de zanger de Nobelprijs voor de Literatuur.

Mijn passie doet een beetje denken aan wat wijlen Martin Bril had met Napoleon, de kleine keizer. In 2008 verscheen De Kleine Keizer – Verslag van een passie, waarin de columnist vertelde over de rol die Napoleon Bonaparte in zijn leven speelde. Hij ontving er de Bob den Uyl-prijs voor – hij kon de uitreiking niet meer bijwonen, een dag later overleed hij op 49-jarige leeftijd.

In de epiloog schrijft Bril over dat hij met zijn vrouw stond te kijken naar een monument van Napoleon bij Engeland, waar de Franse dictator nooit is geweest. Mevrouw Bril: “'[Napoleon] heeft gewoon van het plan afgezien, Engeland de rug toegekeerd. Soms moet je iets niet door laten gaan, met iets nieuws beginnen.' Zo had ik dat nog niet bekeken, en ik geloof nu dat ik daar in Boulogne, in de schaduw van dat enorme beeld, tot het besef kwam dat het mooi was geweest met mijn passie.”

Zo onduidelijk dat de passie begon, zo helder was de passie na vier jaar weer gestopt. Een tijdelijke obsessie. Dat is mijn Dylan-obsessie niet. Ik ben sinds het verschijnen van “Love & Theft” in de ban van Dylan.

Niets mis mee. Op deze Onafhankelijkheidsdag.