Geloof

Bob Dylan heeft twee decennia in een interview gezegd: “Here's the thing with me and the religious thing. This is the flat-out truth: I find the religiosity and philosophy in the music. I don't find it anywhere else. Songs like 'Let Me Rest on a Peaceful Mountain' or 'I Saw the Light'—that's my religion. I don't adhere to rabbis, preachers, evangelists, all of that. I've learned more from the songs than I've learned from any of this kind of entity. The songs are my lexicon. I believe the songs.”

Gates, David (October 6, 1997) – "Dylan Revisited", Newsweek

Mooi citaat. Ik geloof de songs, de liedjes. Hierbij grijpt de zanger terug op onder meer The Great American Songbook. Dit is de muzikale canon van de Verenigde Staten: deze nummers kent iedereen, en deze nummers beslaan een periode van eeuwen. Deze nummers hebben de bevolking hoop en moed gegeven om hun leven, vaak onder heftige omstandigheden als slavernij of de Dust Bowl, te blijven leven.

Ik herken wel iets van wat Dylan hier zegt. Hij beweert dus niet dat hij geen dogma's heeft – wel dat hij weigert zich te voegen bij één bepaalde stroming. Wie is van Paulus en wie van Apollos? Een irrelevante vraag, Dylan behoort tot geen van hen. Nee, liever leert hij van wat concrete mensen hebben opgeschreven en doorgegeven aan de volgende generatie. Misschien is het ook wel daarom, dat de laatste albums van de zanger vol staan met nummers uit dit “liedboek”.

Waarom ik iets in dit citaat herken? In deze songs zit 'het echte leven'. Het rauwe leven, de verhalen van mensen die tot hun enkels in de spreekwoordelijke modder staan. Deze songs weten waar het leven over gaat. Hoe goed artiesten als Kees Kraaijenoord en Matthijn Buwalda hun geloof bezingen vanaf het podium, ik mis de ruw randen. Van The American Songbook leer ik iets van leven, van moed en doorzettingsvermogen.

Omdat deze songs zijn ontstaan op het ritme van het leven.

(Deze blog verscheen ook op FritsTromp.nl)