dinsdag 18 maart 2014

Voorjaar

Het voorjaar prikt de zonnestralen krachtig maar tegelijk nog onzeker door de ozonlaag. Alsof de zon weet wat hem (of haar?) te doen staat, maar nog niet zeker weet of het nu de goeie tijd daar voor is. Het is voorjaar, maar nog geen definitieve lente.
De zonnestralen geven desondanks wel een goede aanleiding om een oud concert van Dylan uit de kast te pakken. Net als talrijke andere Dylan-fans heb ik naast de reguliere discografie, ook een aantal bootlegs in mijn verzameling. Bootlegs zijn concertopnames die door handige liefhebbers worden gemaakt. En uitgegeven, keurig op een zilveren schijfje, met een prima begeleidend boekje erbij.
De bootleg van vandaag, verzorgd door Crystal Cat Records, is de opname van Dylans concert van 2 mei 2002. In Ahoy, Rotterdam. Het was mijn eerste concert van de grootmeester. Het voorjaar, de eerste warme en opgewarmde dagen zijn goed voor het terugluisteren van dit concert. Vanwege de frisheid van dit optreden.
Als ik de cd in de speler duw, verheug ik me op de details die ik al zo goed ken. Omdat ik de bootleg al zo vaak heb beluisterd.
Het intro, waarbij een jonge vrouw zich beklaagd tegen iemand anders. “Heey.” Dan even niets. “... opeens voor ons staan, heey.” Dan weer even niets. En dan een jonge man. “Wat zeg je?” Waarna het gesprek even snel is afgelopen als ze is begonnen.
De opener, Wait For The Light To Shine. Met die meerstemmige zang, Dylan ondersteunt door de gitaristen Larry Campbell en Charlie Sexton. De slide guitar van Campbell in I Threw It All Away. De immer schone Love Minus Zero/No Limit (met die slide guitar weer). De stevige Solid Rock. Die keurige versie van Sugar Baby, met die bekeringsoproep aan het einde. De trommels van invaldrummer Jim Keltner. En uiteraard de goede basis van bassist Tony Garnier.
Maar ook de verrassingen. Blind Willie McTell. Solid Rock. The Wicked Messenger. Man Of Constant Sorrow. If Dogs Run Free. Die meerstemmige Blowin' In The Wind. Dat soort dingen. Ik ken de details, weet wanneer wat komt. En toch laat ik me elke keer weer verrassen. Misschien omdat het mijn eerste Dylan-concert was.
Maar misschien ook omdat ik deze opname associeer met het voorjaar. De tijd van de verrassende details.

Dit verhaal staat ook op mijn andere weblog.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten