Vandaag een thuisstudiedag. Een essay moet worden ingeleverd. Met een deadline in zicht werkt het beter: dan kan ik goed schrijven. Onder druk wordt alles vloeibaar, nietwaar?
Schrijven met de deadline in de nek, betekent dat de telefoon uit gaat. Geen afleiding van mensen die mij nodig zouden moeten hebben. En radio uit. Geen updates over het nieuws. Ook de muziek gaat uit. Geen melodieën en teksten die ik al zo goed ken.
Even niets.
Maar voor ik er erg in heb, duikelt altijd wel weer een liedje op in mijn hoofd. Vaak Dylan. Natuurlijk. Of iemand uit zijn directe kring van collega's. Het kost moeite om die flarden Dylan te negeren. Straks. Straks, als de deadline is gehaald, dan kan Dylan weer klinken.
Zijn komst kondigt hij alvast aan. Want Dylan zit in mijn hoofd. Overal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten