Gisteren was het 11
september. De 17e anniversary van de aanslagen in 2001, toen
moslimfundamentalisten met vliegtuigen in de Twin Towers vlogen, op
het Pentagon vielen en verdwaald in de buurt van Shanksville
(Pennsylvania) terecht kwam. In Nederland was weinig aandacht voor
deze herdenking. Slechts 1 Nederlander bevond zich onder de 2.996
slachtoffers. Plus het feit dat het geen lustrum-herdenking is en het
feit dat de afstand in tijd en kilometers groot is, leverde een enkel
nieuwsberichtje op.
Die dinsdag in 2001 is
ook de officiële releasedatum van “Love and Theft” van Bob
Dylan. Dat album waarbij hij ruimschoots de Japanse schrijver Junichi
Saga zou hebben geplagieerd. Delen van diens boek Confessions of a
Yakuza kwamen best veel overeen met Dylan's teksten. Dat zou kunnen,
schrijvers laten zich graag inspireren door andere auteurs.
Desalniettemin waren
verschillende fans van Dylan, die zich die elfde september in 2001
afvroegen: Did he write these songs this morning?!? How could he get
this album in the stores within moments after these things happened?
Dylan kreeg wederom profetische capaciteiten toegewezen.
Sowieso heb ik wel 'iets'
met dit album. Met “Love and Theft” ben ik ingestapt bij Dylan.
Dat het bij geval samenvalt met die afschuwelijke aanslagen, is puur
een samenloop van omstandigheden. Ik trek geen conclusie uit deze
feiten.
Wel leg ik de
elpee-variant maar op de draaischijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten