Queen Jane

Niet eens zo lang geleden was 30 april onze nationale feestdag. Met die dag vierden we dan de verjaardag van onze vorstin, koningin Beatrix. Zij was die dag zelf niet jarig, het was de verjaardag van haar moeder, koningin Juliana. Maar omdat Beatrix zelf in januari jarig is, en het dan geen dag is om gezellig te koekhappen, werd 30 april aangehouden als Konginnedag.

Afgelopen vrijdag vierden we pas voor vijfde keer de Koningsdag.

Onze staatshoofden kennen we niet. Ondanks hun glazen kooi, weten we niets van hen privé. We kennen onze vorst enkel bij benadering. Approximately, zoals de Engelstaligen het zo mooi verwoorden. Koning Willem-Alexander bij benadering. Koningin Beatrix bij benadering. Koningin Maxima bij benadering.

Queen Maxima Approximately.

Queen Jane Approximately.

Het origineel is terug te vinden op de elpee Highway 61 Revisited van Bob Dylan uit 1966. Het is één van de platen uit de elektrische trilogie, die Dylan halverwege de jaren zestig maakte. Op dezelfde plaat is bijvoorbeeld ook Desolation Row te horen, waarvan de eerste maten uit een live-versie uit 2007 vorige week in mijn hoofd zaten vastgeklemd.

Queen Jane Approximately.

Een mooie live-versie is terug te vinden op Dylan & The Dead. Dit album bestaat dertig jaar. Reden genoeg om het met Record Store Day opnieuw uit te geven. Een live-registratie van de tournee die Dylan in 1987 heeft gedaan, een stadiontournee met The Grateful Dead van Jerry Garcia. De live-plaat bevat overigens alleen nummers van Bob Dylan.

Koninginnedag bestaat niet meer. Alsof Dylan zich hier druk over maakt. Ik denk het niet. Hij zal vast geen weet hebben van de Oranjebitter, die wij jaarlijks door onze kelen gooien.

Wel is Dylan een liefhebber van whiskey. Zelfs zo'n liefhebber, dat hij zijn eigen whiskey-lijn heeft opgezet. Heaven's Door heet zijn drank. Vanaf volgende maand in de winkels. Het doet een beetje denken aan die fine young handsome man uit Blind Willy McTell. Of aan de reclames voor auto's en lingerie, waar Dylan zijn stem heeft geleend.

Het doet er ook niet zoveel toe. Voorstanders van de monarchie, of bepleiters van een republiek, dit zijn belangrijke dingen. Je ziel verkopen aan een kapitalistisch systeem, of spreekbuis zijn van een generatie. Ook niet onbelangrijk. Maar zodra je Dylan aanzet, vallen deze stellingnames weg.

En dus zet ik Dylan & The Dead maar weer op.