Afgelopen zaterdag zag ik de film A Complete Unknown. Een van de aspecten in de film is Dylan's ongemakkelijke verhouding tot zijn imago als protestzanger. Protest in het jasje van de folkmuziek. Al bij zijn eerste ontmoeting met Pete Seeger zegt Dylan, althans in de film, dat goede muziek niet afhankelijk is van het soort en het aantal instrumenten. In tegenstelling tot Seeger, die zegt dat een goed liedje genoeg heeft aan alleen een gitaar.
Dylan nam in zijn beginjaren natuurlijk een aantal protestliedjes op. Samen met zijn gitaar nam hij het op voor de minderbedeelden. Voor de zwarte bevolking. De hobo's. De verschoppelingen. Dat was begin jaren zestig een hot item, protestsongs. Geen wonder dat Dylan's manager en het platenlabel daar op hebben ingezet.
Ook geen wonder dat Dylan zich daar altijd wat tegen verzet heeft. Zijn liedjes waren breder dan alleen opkomen voor de zwakkeren. Maar Dylan is altijd een protestzanger gebleven. Ook, of juist in zijn andere liedjes en genres. Waarin hij in feite protesteert tegen het zojuist geschapen imago, als protestzanger, als folkie, als gospelzanger, als... wat de promotie-afdeling ook heeft verzonnen.
Een van de mooiste protesterende protestliedjes van Dylan is wel Positively 4th Street. Nooit op een cd verschenen, maar wel als singel op de markt gebracht. Ik luister er graag naar, zeker als een bedrijf me aan de kant schuift.
You see me on the street
You always act surprised
You say, “How are you?” “Good luck”
But you don’t mean it
Daar kan ik dan wel wat mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten