A complete Unknown

Vanmiddag hebben mevrouw Frits en ik de biopic A complete Unknown gezien. Een matinee-voorstelling in een Leeuwarder bioscoop. Zo'n 2,5 uur, en het is een mooi portret geworden. Op best wel een geloofwaardige manier wordt de kijker meegenomen in de ontwikkeling van 'de jonge Dylan', hoe hij de traditionele folkmuziek heeft omgevormd naar de folkrock. Met als klap op de vuurpijl, als kapstok voor die transformatie het nummer Like A Rolling Stone.

Natuurlijk, er zitten wat feitelijke onjuistheden in de film. Dat weet je bij een geromantiseerd stuk, dat een biopic natuurlijk is. Sommige feiten worden wat gehusseld om de snelheid in de film te houden. Zoals het Judas!-incident, dat gebeurde niet bij Dylan's laatste Newport-optreden in 1965, maar pas een jaar later in Manchester Free Trade Hall.

Of dat Dylan tijdens een Newport-editie tussendoor naar de pont rijdt om Sylvie (Suze Rotolo) te overtuigen om tóch bij hem te blijven. Het is de vraag of Dylan het terrein zou verlaten voor een relatietherapie-gesprek.

Of het historisch foutje dat Dylan de enige singer-songwriter is met een Nobelprijs voor de Literatuur. Dat is niet waar, een kleine eeuw eerder ontving collega-tekstschrijver Rabindranath Tagore ook al de prestigieuze prijs.

Andere dingen zijn goed gedaan. Je merkt iets van Dylan's uiterst merkwaardige verhouding met vrouwen. Je proeft hoe ongrijpbaar hij is. En dat A Complete Unknown niet gek gekozen is voor deze film. Misschien wel beter dan Dylan Goes Electric!, zoals het boek heet dat aan deze film ten grondslag ligt.

En er zijn grappige verwijzingen. Zoals het gesprekje over de beste gitarist die heeft bestaan. De gesprekspartner kan dat volgens Dylan niet zijn, tenzij die ander Blind Willie McTell is. Een subtiele hint naar misschien wel het beste nummer uit Dylan's omvangrijke oeuvre.

Overigens was vanochtend Dana Linssen te gast bij MAX Nieuwsweekend om te praten over biopics, naar aanleiding van A Complete Unknown. Het gaat dus om dit filmgenre in het algemeen, hoewel Linssen dan weinig op had met Dylan. Als ze het over de man had, was dat vooral in neerbuigende termen. Maar ja, ze werd dan ook niet uitgenodigd om haar mening over Dylan, maar vanwege haar werk als filmjournalist voor NRC en de Filmkrant.

Cyprus

Een Cypriotische priester moet in de stad Limassol voor de rechter komen vanwege een beschuldiging van geluidsoverlast. De priester werkt in een kerk in het dorp Platanistasa, net ten noorden van de zuidelijke kuststad Limassol. Een van zijn taken was om de kerkklokken te luiden, maar dat deed hij zo overdadig dat omwonenden een klacht indienden.

Zoals het gaat, wordt in de openbaarheid met de nodige modder gegooid. Dat houdt natuurlijk vanzelf een keer op. Wie maar modder blijft gooien, verliest grond. Maar ik denk dat de Cyprioten geen fan zijn van Bob Dylan.

Die kwam namelijk in 1989 met het lied Ring Them Bells. Dylan roept op om de klokken te luiden: they’re breaking down the distance / Between right and wrong (ze slechten de blokkades tussen goed en kwaad, vertalen Bindervoet & Henkes).

Zo is het maar net.

Lay, lady, lay

Bob Dylan is aan het opruimen. In zijn archief vond hij een kladversie van Lay, Lady, Lay, geschreven op een velletje van The Atlantic Lumber Company in Boston, Massachusetts. Via een veiling kunnen liefhebbers een bod doen op de tekst.

Geschatte waarde van dit stuk papier is tussen de drie- en vijfhonderdduizend dollar. Ik laat deze veiling aan mij voorbij gaan. Zou je zo'n tekst trouwens kunnen verzekeren? Welke verzekering zou het aandurven om een Dylan-tekst te verzekeren?

Het zou nog wel wat zijn om de nieuwe eigenaar op te sporen. En een human interest-verhaal met die koper te maken. Maar de nieuwe eigenaar zal waarschijnlijk anoniem willen blijven.

DylanRadio

Het internet is een onuitputtelijke bron van kennis en informatie. Ook van desinformatie en onkunde, want complottheorieën tieren eveneens welig op het wereldwijde web. Desalniettemin, als je de juiste bronnen weet aan te boren, kun je je geluk niet op.

Een van die mooie aspecten is de online radio DylanRadio.com. Vierentwintig uur lang worden nummers gedraaid van Bob Dylan, The Band, The Traveling Wilbury's en artiesten die direct of indirect met Dylan te maken hebben.

Geen reclames, geen talkshow-hosts, nauwelijks gebabbel. Of het moeten delen zijn van Theme Time Radio Hour, de podcast die Dylan tussen 2006 en 2009 via Deep Tracks de digitale ether in slingerde.

Heerlijk om al die nummers en al die versies voorbij te horen komen. Met deze radio op de achtergrond kan ik prima werken.

39

Father of grain, Father of wheat
Father of cold and Father of heat
Father of air and Father of trees
Who dwells in our hearts and our memories
Father of minutes, Father of days
Father of whom we most solemnly praise

© Bob Dylan, 1970

Valentijn's '25

In the dime stores and bus stations

People talk of situations
Read books, repeat quotations
Draw conclusions on the wall
Some speak of the future
My love she speaks softly
She knows there’s no success like failure
And that failure’s no success at all

© Bob Dylan, 1965

Hooglied

Bij het eten lezen mevrouw Frits en ik momenteel het Bijbels dagboek Goede Moed. Het boekje bevat 365 meditaties. Iedere maand wordt ingezoomd op een bepaald Bijbelboek of een Bijbels thema. Het thema van de maand februari is Bomen. Met als tekst van vandaag een paar verzen uit Hooglied:

Verkwik me met rozijnen

verfris me met appels

want ik ben ziek van liefde.

(De Bijbeltekst in deze uitgave is ontleend aan de NBV21 © Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap 2021.)

Vers 5 is dit. En ik denk gelijk aan dat lied van Dylan: Love Sick. 

I’m sick of love…I wish I’d never met you

I’m sick of love…I’m trying to forget you.

Het lijkt me sterk dat Dylan de associatie met Hooglied niét zou hebben.